Kleine vertelsels

8    CAUSERIE

op je te vestigen, trad ik met den man in correspondentie. Hij schreef dat het theater in quaestie wel drieduizend personen kon bevatten, èn dat hij bereid was, een „contract” te maken. Dit laatste was een buitengewone beleefdheid, daar, zooals u weet, ons land niet toegetreden is tot de Berner Conventie, bijgevolg onze theater-directeuren voortdurend nemen wat zij krijgen kunnen, nóóit één cent aan een buitenlandsch auteur vergoeden (behalve de Koninklijke Vereeniging) en dus mijn Engelschman volkomen het recht had op zijn beurt eens te grasduinen. Hoe hij zich later aan de schoone overeenkomst hield, zult ge straks vernemen. Laat ik beginnen bij het begin. De eerste kennismaking met de Engelsche theaterdirecteuren was een niet bepaald prettige, maar dit lag aan ons, of liever aan minder gezellige omstandigheden. Nog terwijl ik aan het corres-pondeeren was, hield op een Zondag een bakje voor de deur stil, met twee heeren, tirês a quatre épingles. Ze hadden het allernieuwste van London aan, zakdoekjes hingen uit hun manchetten, iets wat mijn vrouw dwazelijk deed presumeeren dat er hemdsmouwen gescheurd waren. Doch niet alleen dit imponeerde, hun heele stylish optreden, de buitengewoon-deftige jassen, boorden, verlakte schoenen, boezemden een Hollandsch auteur groot ontzag in. Zij hadden schriftelijk gewaarschuwd dat ze óverkwamen, maar door den Zondagschen postdienst waren zij er lang vóór hun brief, en — hadden honger. Nu zou ⁵k al deze bijzonderheidjes, die mijn figuur eenigszins verdacht voorstellen, niet van deze openbare plaats verhalen, ware het niet, dat aan de heele Engelsche Ghetto-opvoering van het begin af, drie dubbel Pech had gezeten. En waarom zoudt gij geen belang stellen, in huiselijke ongelegenheden, die u allen boven het hoofd hangen, als ge op een Zondagnamiddag in een stille straat waar alle winkels gesloten zijn,