Kleine vertelsels

24    CAUSERIE

en ijselijk, niet de maat slóeg, maar schréeuwde. Deed een der muzikanten iets verkeerds, dan schreeuwde de kapelmeester af, bleek eenige oogenblikken later, dat de muzikant het bij het réchte einde had gehad en ontstond er een kleine woordenwisseling, dan kwam een der directeuren er bij en liet bijvoorbeeld de begeleidende melodrama-muziek nog eens spelen. Hij stond dan met ’t horloge in de hand en maakte aanmerking dat de muziek vier minuten had geduurd, en niet drie. Al diè dingen moesten accuraat loopen. In een loge boven zat de beroemde criticus van de New-York Herald, de heer Clement Scott, een klein heertje, met slaperige oogjens, om wiens oordeel de directeuren zeer veel schenen te geven, althans elk oogenblik hoorde je het loge-deurtje piepen, zag je angstige directeurgelaten in bezorgd gesprek met den man, die de Boom voor Amerika in handen had. Op dien bewusten repetitie-avond werd Rosa levend, ofschoon ik aangeraden had, haar dood te laten om de malligheden niet tot een comble te voeren. De beroemde Clement Scott vond eveneens dat de heldin dood moest en dit had bij de première ten gevolge, dat zijn raad werd opgevolgd.

De Engelsche theater-techniek, die je op zulk een repetitie natuurlijk van dichtbij leert kennen, geschiedt volgens een zeer mechanische methode, een methode, die ik ongeveer overal toegepast zag, niettegenstaande er zeer velen theoretisch beweren, dat het spelen plotselinge aandoening is of kan zijn, maar nergens zag ik de methode zóó vervallen in de meest zonderlinge handgreepjes en vaststaande trucjes als bij deze acteurs. Stel u voor dat in de Synagoge-scène die door den heer Fernald zoo gansch oorspronkelijk in het stuk werd ingelascht, Rafael een schoone redevoering over zijn ziel houdt en daarbij een fraaien stand aanneemt. Hij staat voor de Synagoge, omklemt met de eene hand een zuil