Schetsen, deel 12

IN DE VLAM.    93

Met den rijksdaalder in de hand — ik herhaal: weiger nooit geld — begon ik hem te polsen, vaderlijk toe te spreken. „Jonge vriend,” zei ’k ’n stoel bijschuivend: „je heb in ’t vreemdelingen-boek voor je beroep „zieltje zonder zorg” ingevuld, maar als ’k ’t wel taxeer, heb je allicht in Elberfeld menschen achter gelaten, die ’r ’n andere opvatting op na houden”....

.... „Dat heb je zóó patent geraden,” sprak-ie zonder aarzeling: „dat ’k je ’n pot bier offreer.”

„’k Drink zoo laat geen bier.”

„Ik weL Ouwe heer, we verschillen ’n weinig. Aannemen! Eén glas Pilsener. Drink je niet mee? Prosit! ’t Kan ’r mee door. Wil je gelooven, dat ’k in geen tijden zoo lekker gezeten heb, niet alleen zonder beeren, maar mèt crediet voor den volgenden nacht? Overleg is alles in ’t leven. Als ’k morgen avond van m’n vijf rijksdaalders over heb, krijg jij je portie, en als me niks resteert, haal je me niet de flauwe streken uit, om m’n bottinés voor de deur — zelf poetsen kan ’k ze niet — in beslag te nemen. Ja, al lach je — ik ken al de streken van ’t vak. M’n vader is zélf hotelier, ’t Is zonde dat ik niet voor opvolger deug. Den eersten dag dat-ie me an table d’ hote liet serveeren, keek ik meer naar de blanke halzen van de dames, naar de kleine mondjes, dan naar kip en hertevleesch. De heeren werden woedend omdat de dames terugkeken.... Toen heb ’k twintig duizend Mark met ’n pracht van ’n meid opgemaakt, ’k Heb ’r portret boven. Dat zal ’k je laten kijken. Of hèb je ’t al gezien, ouwe smakker, net als m’n vader, die ook de kamers van de lui die-ie niet vertrouwt, inspecteert? Dacht ’t wel. Nou, met dat schoon stuk schepping, heb ’k twintig duizend Mark ver-dit-en-ver-dat. Tot m’n vader ’r ’n stokje voor stak. ’k Heb meelij met