Schetsen, deel 12

4    TONG MET BALLETJES.

zond de compagnon ’n stadstelegram, dat z’n jongste dochter roodvonk had gekregen, dat ze nu vanzelf thuis mösten blijven voor de kinderen van Jacob en Sofie. ..

„Wat zeg je me daarvan,” redeneerde tante Serre in ’t keukentje: „wat zeg je me daarvan ... Daar zit ’k met ’n eten van-heb-ik-jou-daar... en daar benne me met z’n zevene... Hoe komme me d’r door. ..!”

Toen, nog vóór de meid ’n antwoord over d’r lippen had, geschiedde ’t ontzettende — de stijging van pech tot ’t diepst-dramatische.

Oom Barend was op z’n teenen de trap opgekomen — met ’n verrassing. Als oom Barend verraste most je je hart vasthouen, dee-ie de eene stommiteit na de andere, was d’r geen aardigheid an. En nou, net nóu natuurlijk, of-ie zich d’r op gespitst had ’r in de grootste ongelegenheid te brengen — stond-ie in de keukendeur met zulke lippen te lachen — in de eene hand ’n kissie sigaren en ’n flesch cognac — in de andere (vraag ik jou!) ’n door ’t vocht stukgetrokken krant met twéé osse-tongen ...

„Nou?*, had-ie bol-van-lach gevraagd; „nou?.. . ’n Prikkie! Koste me niemedal...”

Eerst was zij wèg-van-verbluffing geweest — toen denkend an de vijf bedankies en an ’t raadsel hóé ’t op zou raken — al dat gezegende eten — barstte ze in nauwelijks te temmen verwoedheid los... Of-ie niet wist dat ’r soep èn kalfsborst èn kippen èn broodpudding was.. . Of ’t ’m in z’n kop was geslagen zóó met ’t geld te smijten.., of-ie dacht dat de mensche zich ’n ziekte moste ete?... Of hij ’t allemaal klaar wou make?

Zelf onder den indruk van de fatale berichten van Roosje en den compagnon, stond-ie met de natte