Schetsen, deel 12

DUNCAN EN KEES.

Om met de deur in huis te vallen: ’k ga iets minder aangenaams beweren over Isadora Duncan, de ontzaglijke Danseres, die ik niét heb zien dansen, niet zal zien dansen.

En juist, mijne geachten, ómdat ’k niet tot de kuische kunst-schare behoorde, die genoot, gouteerde, applaudisseerde, de Kunstenares „zeer bijzonder” vond, omdat ’k haar enkel ken van de verlokkende portretten in sigarenwinkels en van Café Américain, waar ze dezer dagen, na ’t Caecilia-concert, ’n grocje dronk, omdat Tk harer kunst, waar de kunstrubrieken vol van stonden, vreemd ben gebleven, en van dansen geen sikkepit verstand heb, meen ’k ’t ge-documenteerdst recht te hebben over haar te schrijven.

Als jullie allemaal praat over tooneel en litteratuur, mag ik ’t over den Dans. En over Kees.

In het algemeen geloof ’k, dat Holland geen klimaat heeft voor bloote beenen, dat tricot-wollen ondergoed niet onpractisch uit de lucht komt vallen en dat Kees geen baantje had. Doch, al dadelijk op dit thema doorgaand, vrees ’k de bezonken-philosophische gedachten te moeten verwaarloozen of verzaken, die ’k vóór alles wilde uitspreken, ’t Rammelt nog een weinig in m’n hoofd. Het is

Schetsen Falkland. XII.    6