Schetsen, deel 12

8o    KLEINE DIENST.

oogenblik met likkende vingers ja zegge. Ik zeg nee. Daarmee uit. Gemeen! Gemeen!” ....

Met driftig gemummel van z’n lippen, hersprak-ie ’t laatste woord, ’t mondstuk van z’n pijp met stroeve smakken berukkend.

„Goeie dag dan,” rauwde Vandalen’s stem in de kamer-beslotenheid. En de klink van de deur klepte nijdig.

Op de karwei, waar-ie bezig was de kielhouten van ’n nieuwe bom te leggen, liep-ie ’t in zichzelf goed te praten, de toch aanstuwende bedenkingen weg te redeneeren, z’n herlevende goedhartigheid te onderdrukken. An z’n vrouw, die ’m met ’r ’r-mondhouen en ’r verdraaide goeiigheid natuurlijk ongelijk gaf, had-ie maling. Die liet zich trappe, zee dankie. Zoo ware de wijve. Maar de belabberde gedachte an ’t wurm dat nog zóo van zijn meid hield, dat ze ’r om lee te schrééuwe, zat ’m zoo in z’n kop, dat-ie z’n moker as ’n leerjongen gebruikte. Toen, terwijl de zon z’n hersens schroeide, vroeg-ie de baas of-ie ’n boodschap mocht doen. Om de hoek had je de school, ’r Dan maar naar huis sture. ’r Moeder zou ’t begrijpe.

„Je dochter Annetje?”, vroeg de ondermeester verwonderd: „die heit je vrouw ommers strakkies gehaald. ”

„Zoo,” brabbelde-ie, onzeker glimlachend: „zoo — nou dan is ’t goeie.”

Terug naar de karwei, had-ie ’n oogenblik van opwinding. Je zou ze op d’r ribbekast komme, dat ze achter je rug streke verzonne.

Doch ’s avonds, thuis, zei-ie geen woord.

Want ’t wijf en ’t kind zate met rooie ooge te snottere — en bij Vandalen hinge de gordijne neer.

Sept. ’06