Schetsen, deel 12

KLEINE DIENST.    79

„En as ik ’t wil hebbe,” driftige Pier plots: „en dat zit nog!”

Een oogenblik balde Vandalen de vuisten in de zakken. De trekspieren van z’n kaak stramden zoo, dat ze in ’t geelbleek gelaat op-rechtten — ’t bruin om z’n oogen werd donkerder — met moeite hield-ie ’t doorgebeten eindje sigaar tusschen de witter-wordende lippen. Dan, zich nóg eens bedwingend, sprak-ie vreemdelijk-hard, stem van ’n man die bij derden niet huilen wil:

„As jij ’t niet hèbbe wil, Pier — dan ken ’t niet — dan hoef ’k niet verder te vrage — dan ken ’k weer gaan. Maar je doet ’r me vróüw ’n plezier mee — de eene dienst is de andere waard — da’s duidelijk.” „Ik heb geen dienste noodig,” ketste de man, onzeker⁹n lucifer afstrijkend. Plompsmakkend betrok-ie de pijp die geen walmpje meer gaf.

’n Loome stilte benauwde de kamer.

Voor de laatste maal, met meerder lust uit te vallen dan te verzoeken, ⁹t brokje sigaar op den rand van ’n schotel leggend, praatte de gewezen patroon tot ⁹t gebogen hoofd van den werkman: „In jouw plaats ha’k ineens ja gezeid — as jouw kind ziek lee, zou ik ’r niet over miere. Eerst me meid afblaffe en wegsture — dan as ’n blok zitte, terwijl ik ’t je nog is vraag — da’s knap — daar neem ’k me pet voor af — da’s je wreke an ’n kind — da’s gemeen, omdat je nóu niet zegge ken da-je driftig ben” ....

In z’n vermoeide bui, gehitst door ’t zwijgend zitten van den ander, sloeg-ie tegenover den driftkop den meest ontactvollen toon aan.

„Gemeen,” herhaalde Pier, met ’n opflikkering van haat in de oogen: „gemeen is wat jij voor vier weke heb uitgehaald — dat was gemeen! As ’k nou bij ’n ander geen werk had, móst ’k op ’t