Schetsen, deel 12

KLEINE DIENST.    77

stouwd, z’n pijp gestopt, blies barstende builen over de tafel.

As-ie zoo zat, zonder ’n bek ope te doen, wist je van oudsher dat je verstandiger dee, ’m in z’n vet te late smore. ’n Lief dier as-ie los kwam. Met ’n niemedal kon je ’m de smoor injage, as-ie in z’n eigen lee te broeie en mokke.

Langzaam-voorzichtig ruimde ze de borden van tafel, schonk de koffie in de kommen. Eerst terwijl z’n stoppelmond slobberend zoog, de asch uit de pijp ’t tafelzeil bemorste, zei ze zoo stellig asof ze ’r al die tijd over geprakkizeerd had:

„Je heit ’t grootste gelijk van de wereld — hij ken zellef komme” ....

„En as-ie ’t doet — ’k ken ’m beter: hij stikt liever! — dan sta ’k nog zoo maar niet voor ’m klaar — om de weerlicht niet!”, gromde hij, de werkhanden om de kom: „de dochter van ’n schooier, die-ie haast met de veldwachter van de werf heit gezet, is geen speelgoed voor zijn dochter. Geef nog ’n kom, dan smeer ’k ’m.”

Opstaand, de geëmailleerde kan zachtjes schuinend, om ’t dik tegen te houen, boog ze zich over de tafel, luisterde. In de tuin-gang klonken stappen, ’n schaduw schoof langs ’t raam, ’t gordijn norsch bezwartend.

Benepen keek ze ’m an. De pijp, weer in de spierige klemming der kaken, de oogen schuil onder brauwen en wimpers, de elbogen als knoestige klampen gestut dwars de borst, zat-ie te piekeren, zoo goed as zij begrijpend wiè ’r liep, wiè zoo dadelijk binnen zou stappen. Enkel ’t sterk gesnuif van z’n neus beet ^?n wrok in de kamerstilte.

„Zal ’k wachte met inschenke?”, vroeg ze beklemd.

„Nee,” zei-ie domp: „toe dan — ’k mot vort” ....

De strooprige straal rondde ’t komme-wit in, mepjes op ’t tafelzeil sputterend, zóó as ze met ’r