Schetsen, deel 12

76    KLEINE DIENST

jaar pas op school — Annetje was ’r nou net — riepen ze mekander as straatjongens over de schutting an — hooge gilletjes die de heele buurt kende. Ze had ze late begaan. Zoolang as ’t ging, ging ’t. Over wat jare zou ’t vanzelf uit zijn geweest, ook al duurde zoo iets in ’n dorp langer as in ’n stad. Nog geen vier weke geleje had ’t levenslustige meissie ’n heele vrije Zaterdagmiddag in Annetje’s klompe gestoeid, had Annetje ⁹r laarsies gedrage — gek as kindere konde weze — plezier as ze hadde in de raarste spelletjes. Mèt as de ruzie r was, de driftige herrie tusschen de vaders, hadde de meissies niet meer over de schutting geroepe, want as Annetje de gang inliep, haalde Pier ’r terug — bij de kerel die ’m voor schooier gescholden had, mocht zijn dochter niemeer — en as Catrien in de tuin ⁹r gilletjes schreeuwde, klonk ’t nijdig uit ’t kantoortje da ze ⁹r mond most houe.

Nou — of andere machte zich ’r mee bemoeide — hièld ze ’r mond, zeurde Annetje niet langer omdat ze op school an meer meissies kennis had gekrege — nou woelde ⁹t vroegere vriendinnetje in koortse-zonder-ophoue, aldeur drensend om ⁹r kameraad bij ^?r bedje te zien. As zij ⁹r alléén over te zegge had, zou ze ⁹r geen woord over hebbe vuil gemaakt — kindere ware kindere, moste niet boete voor ellende die groote mensche mekaar andeje — maar öngelijk had Pier niet — dan zou ze motte liege — dat-ie geen boodschappe van de meid annam. Om te vrage kon je je mond gebruike — na ’t geweld van iemand ’t brood te ontneme.

Pier, in de spanning van ⁹t geval, half met meelijden met ’t meissie-van-naastan, half in opstuimiging van ergernissen — om de dooie dood, geen stap voor die kerel! — had, nou ie de aardappelen ge