Schetsen, deel 12

KLEINE DIENST.    75

„As-ie toch niet weg ken,* begon de meid weer.

„Dan mot-ie blijve — ik heb ’m niks te vrage,” zei Pier bot, en z’n stevige kaken bekauwden ’n in vet drijvenden aardappel.

„Ik klets niks meer,” nijdigde de meid, de deur achter zich trekkend.

„Geef me ongelijk,” sprak-ie, ’t verweerd hoofd in de grijzing van ’t venster. Bang voor z’n buien van drift, moesde ze zwijgend ’n aardappel door ’r groente, ’m Afvalle kon ze niet. Waarheid was waarheid. Ook in drift most je ’n man met z’n huishoude niet werkeloos make. En al hadde ze ’r mee geboft, dat-ie nog dezelfde week door de andere patroon van de plaats voor haast ’t eigeste geld in dienst was genome — gebeurde dinge raakte niet een, twee, drie ongedaan. *t Most besterve. Zoolang ’t niet bestorve was, hoefde Pier geen boodschappe van de meid an te neme. Toch zat ze in bezorgde stilte te eten. God, ’t was zoo’n nare gedachte, dat Catrien, de engel van ’n kleine meid, in dezelfde maand as Annetje gebore, haast van de eerste dag speelkammeraads geweest, op de dood lee, in ’r ijlende koortse telkes om ’r vriendinnetje vroeg. Wat wiste kinderen van verschil in stand, van ’n vader die patroon, van ’n vader die werkman was? Niemedal. Catrien had in de eigeste kamer heele middage met Annetje zitte spele, blij as ze ook ’n snee brood met suiker kreeg, blij met Annetje’s speelgoed-klungels, blij met Annetje’s pop zonder hoofd, blij met ’n stukkie goed en ’n eindje garen. En Annetje — as kind in huis, was ze bij de Vandalen’s geweest, ravottend in de achtertuin, altijd zoek, altijd bij Catrien te vinde. Twee béste kindere die zich gehecht hadde, omdat ze geen zussies of broertjes hadde, door de gang naast de tuine, mekaar in ’n wip konde bereiken. Allebei zes