Schetsen, deel 12

74    KLEINE    DIENST.

van die leeftijd, ’t Is voor ’n oogeblikkie — voor zoolang as ’t duurt. Wat ken me anders doen as vrindelijk verzoeke? Je zou d’r niet herkenne, zoo as ze in ’n week is afgevalle — as ’n geraamte zoo smal. Kom, strijk je hand over je hart — je mot niet zoo’n kop toone as de dood ’r mee gemoeid is.”

„Nee,” zei-ie nog eens in verzwakkende gromming: „geen stap.”

Even bewoog z’n vrouw de lippen om ’m zachter te stemmen, maar ’t botte betoog in Pier’s oogen maakte ’r angstig.

„Goed,” snauwde de meid; „’k zei je boodschap overbrenge an hem — an iedereen, ’k Zei op me mond geen stopstuk legge. Hoe ken me zoo’n steen met zich omdrage — hoe ken me z’n kop van nee schudde, as ’n kind met de koors in d’r harsens ure leit te soebatte! Da’s vuil, hoor!”

„Dat mot iedereen met zichzelf uitvechte,” redeneerde de man bij de tafel, en z’n ijzeren vork stak spichtig den aardappelschotel in: „lang genoeg heb ’k me nek motte buige, me bek motte houe al had ’k ’t grootste gelijk — nou op kommando me dochter sture — nee, nee! Heit-ie zich over mijn moeilijk gemaakt, of ’r te vrete was? Heit-ie gevraagd of Annetje, die-die nou noodig heit, ’n boterham had om ’r tande in te zette? Nee ommers?”

„Driftige mensche verstaan mekaar niet,” waagde de vrouw te zeggen.

„Hou je bek jij!”, dreigde-ie over de tafel heen: „ik heb ’t woord. Van af dat-ie de zaak van z’n vader heit overgenome, heit-ie z’n neus in de wind gestoke. En nou nog! As je zóó iets heit te vrage an iemand, die je van de werf heit gesmete, stuur je geen dienstbare, kom-ie zelf. Zoo hoort ’t. Nou ben ’k an twéé oore doof.”