Schetsen, deel 12

KLEINE DIENST.

„Nee,” zei hij, den stekelvarken-kop schuddend: Je mot maar nee zegge, enkel nee.”

„Nou, nou — dat ken je niet antwoorde,” dorst de vrouw te sussen, en ’r oogen schuwden naar de verbolgen trekken om z’n mond: „as ’t 'r toch zoo ellendig an toe is.... ”

Z’n vuist ging als ’n moker, die ’n bout bedreigt«— daalde met wrokkende inhouding, om geen aanstoot te geven waar de meid bij was.

„Nee. Afgeloopen, néé,” herhaalde-ie lomp.

De heele behandeling, de verdomde lage manier, om ’m voor ’n peuleschil op straat te zetten — mét ’t affront waar de anderen bij waren geweest, kropte ’m nog tot z’n keel, dat-ie zich liever ’n poot had afgehakt.

De boere-meid, rood van oogen, omdat ze niet alleen bij ’t verzoek had staan grienen, maar ook dien nacht geen uur had geslapen — nog om vier uur was ze naar den meester gezonden, trok nijdig de kreukels uit ’r voorschoot, hardnekkigde in ’r overreding:

„Jessis, Pier,” sprak ze meer de wèl willende vrouw dan den man toe: „hoe ken me zoo iets weigere! An ’n hond zou je niet nee zegge, onder zulke omstandighede. Je heb ommers zelf ’n kind