Schetsen, deel 12

72    DE OOGEN DER KAT.

niet zoo bedoeld konden zijn, omdat ’r niets, niets, niets bestond, niets bestaan had, toen de stervende ons scheidde — toen, begeerig om weer ’n beetje menschelijk geluk te kennen, en opnieuw beloerd, gepijnigd, besaterd, in elk van m’n vrije bewegingen, door ’t starre martelen der katteoogen gekweld, in de spanning van m’n heele lichaam tot ’t uiterste gebracht, de onduldbare tyrannie vlóékend, greep ’k den pot als ’n dronken man, ketste ’m tegen ’t zeil. De kop bleef heel. In hijgende razernij bukte ik, zag nog ééns de fel-groene oogen, dan met ’n woesten worp, smeet ’k ’m te gruizel. Den volgenden dag, half ziek en gebroken, vroeg ’k Dien. Ze zei néé. Ze had niet den moed. Twee jaar later trouwde ze met ’n ander — vóór ’n maand is ze overleden.

Vind je niet, dat ’k ’n immoreele kerel ben? M’n belofte aan ’n stervende heb ’k niet gehouden — niet met den tabakspot — niet met de zuster, die ik getrouwd zou hebben, als ze gewild had.

Alleen de oogen van de kat, door m’n hospita onder de scherven gevonden — ’t eene lag onder m’n bed, ’t andere op tafel — bezit ik nog. ’k Heb ’r ’n niét meer biologeerende presse-papier van laten maken.