Schetsen, deel 12

DE O OGEN DER KAT.    6 7

’n wroeter. Soms als ’k m’n eigen oogen niet van den schoorsteenmantel af kon houden, als ’t granieten ding *n ophitsende vijandelijkheid kreeg, als de oogen der kat naar me toe schenen te bijten, de pijp in m’n hand beefde, ’t angstzweet me uitbrak, de wanden der kamer bewogen, ’t plafond zakte, kon ’k met *n woede-aanval die over ’t menschelijke heen was, den pot omdraaien, om de macht der glazen oogen te ontgaan. Maar als de koele nachtwind door ’t opengerukt venster binnenstroomde, de overspannenheid verdween, kreeg ’k ’t gevoel alsof ’k iets leelijks gedaan had, en den pot keerend, behielden de heete vingertoppen de kille tinteling van 't graniet. Soms ook, mezelf bedottend dat ’t toeval was, schoof ’k ’n stapel boeken zóó, dat ’k de groene staring niet zien kon. Soms in hartstochtelijk smartelijke opwelling, alles wat me nog aan ’t leven hechtte vertrappend, zoende ’k de kat tusschen de glazen kollen. En weer in berustende, bezadigder stemming, blies ’k builende tabakswalmen, met mijn sterk levende oogen de kracht der doode katte-pupillen trachtend te breken.

Je begrijpt, dat dat opgesloten bestaan met ’n leed dat geen uitweg vond, me er als een geest deed uitzien. Bij ’t avondboterhammetje in haar oude huis, was ik de eenige die niet at. Goedig, meelijdend, wel zoo met mij als met de gestorvene begaan, poogden de vader en moeder me op te beuren.

„Je moet *n beetje veerkrachtiger zijn, jongen,” sprak de vader, me bezorgd over z’n brilleglazen aankijkend: „’t was onze dochter — wij zullen je geen slechten raad geven — wij begrijpen ’r alles van — en we eeren jou daar om — maar als je je zoo in je verdriet blijft begraven, maak je ’t de doode niet naar ’r zin — en an jezelf doe je ’n misdaad. Hoor je dat, jongen?”