Schetsen, deel 12

2    TONG MET BALLETJES.

En waarachtig die schijn zou werkelijkheid, beminnelijkste realiteit geweest zijn, zoo de tong-met-bal-letjes geen bezwaarlijke zijde gehad hadde.

Doch hier loop ik niet verder ongebonden vooruit. De lezer heeft er recht op, dat ’n auteur de onstuimigheid zijns ras* en de teugelen zijner voortrukkende fantasie breidele ...

„Wat ofïik kijk? Wat offik kijk?”, zeide oom Barend, de glazen van z’n bril aan ’n kartelig hoekje van z’n zakdoek schoonschuierend en met melkwitte oogballen over de tong-met-balletjes heen-starend: „ik kijk niemedal.”

„Hij kijk niemedal — hij kijk niemedal!”, ging de echo in tante Serre’s ont-stemde stem: „of *k daar blind ben.”

„Na wat kijk ’k dan!”, kregelde oom Barend ’r ingehouden op los — trek as-ie had na de bittertjes in de societeit, en tegen as *t ’m viel.

„Na wat je kijk? ... Och!.. . Je ooge benne nog niet van de tong-met-balletjes af...”

„Zoo benne die nog niet van de tong-met-bal-letjes af,” herhaalde oom 't brillemontuur over de ongemeene ooren hangend — toen leunde-ie als ’n martelaar achteruit.

Tante nu ook in ’t zwijgen der gespannendste voor-vijandelijkheid, schoof de schaal met de tong-met-balletjes naar zich toe, veegde met ’t voorsnijmes de gestolde sausbobbels bijeen, duwde de balletjes over de bobbels, begon te snijden.

Toen ze pas getrouwd waren snee hij. Maar omdat met de jaren-in-’t-huwelijk de liefde niet alleen ’t gemis aan karakter bij ’t decoupeeren oplet, oom daarenboven met den dag kippiger was geworden, en in ’t bijzonder Haagsche sneden voor de keuken hakte, had tante de taak sinds lang overgenomen.