Schetsen, deel 12

62    OOIEVAAR LEPELAAR.

moeder en Joséfien, door tamboerijn en castagnetten van den ouden man en Pierre begeleid — sprong ’n Duitsche jongen van ’n jaar of twaalf, dien ze extra geëngageerd hadden, als *n aal zoo vlug over de planken — kreeg Pierre applaus bij z'n gedraai-kolk op één been, z'n razend-snellen horlepiep, z’n kuiteflikkers, insmakken en opveeren — maar *t echte, vurige, de-zaal-zwiépende solo-dansen der mooie Russin, die stiekem tusschen de coulissen verdwenen was, bleef achterwege.

„Was Angélique niet lekker?”, vroegen we verbaasd toen we in ’t Artisten-café ’n glas bier dronken. We waren laat gekomen. Joséfien was al met Dirk Pierre naar huis — ook de ex-voltigeur, die hoofdpijn had. Noch grootvader, noch grootmoeder antwoordden. Angélique knikte ja, hield de omrande oogen niet van ’r bord af, waarop de schijfjes rolpens in ’t gestolt vet koud waren geworden. De oude man, zwaarbevend van hand, speelde met ’t peper-en-zout-stelletje, had ook z’n rolpens laten verstijven in de bleek-harde saus — moeder, de eenige die gegeten had, zat van ’t restant van ’r brood onbehaaglijk-zwarte brood-kogeltjes te kneden. Ze toonden zoo onbeminnelijk, dat ^?k ze in ^?t een of ander gesprek gestoord had, ze keken me zoo door hun zwijgen weg, dat ’k op ⁹t punt was me bij den sedert gestorven komiek, die me had voorgesteld, te retireeren, toen Angélique opstond, en met de vluchtige verontschuldiging dat ze liever naar huis ging, nou ’r man ongesteld was, ons alleen liet. Nog ’n poosje probeerde ik ’t gesprek op te houden. Maar de oude man, wiens oogenwit bloederig be-loopen was — hij zat cognacgrokjes te drinken, wat-ie bij zijn doodelijke ziekte niet mocht — zei op alles ja en nee — en de moeder, wrevelig, met ’r gedachten bij iets anders, had meer attentie voor