Schetsen, deel 12

6o    OOIEVAAR LEPELAAR.

alles van z’n plaats, deed ongezeggelijk, knoeide met schmink en poederdoozen, liep tusschen de coulissen, verveeld en lastig als ’n kind van dien leeftijd, dat met geweld op wordt gehouden, zijn kan. Vier jaar oud, was-ie ’n bedorven, kwaje duvel, die z’n zin doorzette, z’n grootmoeder en moeder treiterde, z’n goedige tante sloeg — ’n verwend tooneelkind, nauwelijks bang voor ’t geransel, dat de vader ’m te veel toediende.

Het was in die dagen, op ’n Hollandsche kermis, dat ’k met ’t „Keizerlijk Russisch zang-en-dans-ensem-ble” kennis maakte. De grootvader, ’n man met aan de slapen al grijzend haar, ging in de laatste maanden achteruit. Niet alleen dat z’n rechterhand sterker beefde, maar de eene voet sleepte ’n weinig en dikwijls mummelde-ie pijnlijk, als-ie 'n woord zocht — ’t jammerlijk type van ’n geestelijk-afta-kelend mensch. De grootmoeder, zwaarlijvige vrouw niettegenstaande ’r ingespannen lichaamsbeweging, ontredderd van humeur door den stadigen last met ’n man, die ’r eiken nacht voor niets wakker maakte om ’n glas water, ’n denkbeeldig geluid in de kamer, ’n altijd-weerkeerenden angst — de grootmoeder dee norsch en geprikkeld, sprak lusteloos, las vinnig ’r krant, snauwde Dirk Pierre voor ’t geringste af, nam van Angélique geen notitie. Joséfien, schraal, beenig, lomp, met welig-opkomend haar op de bovenlip, meid die van af ’r jeugd voor vader en moeder gedanst had, zonder ’n goed woord, zonder ’n tikje vreugde, zelfs zonder zakgeld omdat moeder toch alles betaalde, was Dirk Pierre’s gouvernante, paste ’m op, wandelde met ’m, liet zich door ’m slaan, trappen, knijpen, en als-ie èrg lief was bij de haren trekken en — zoenen. Pierre, de gewezen voltigeur, geel, hoekig geworden in ’t