Schetsen, deel 12

OOIEVAAR LEPELAAR.    57

eens ’t contract met ’t „Keizerlijk-Russisch zang- en dans-ensemble* willen résillieeren, omdat-ie aan Joséfien’s sekse twijfelde, ’t Bevallig, dol-opgewekt dansen van Angélique, ’n schoonheid van ’n meisje in ’r jonge jaren, bracht ’m evenwel tot rede. Angélique, die haast geen dochter van den tweede-violist scheen, had ’n natuurlijke gratie, ’n innemendheid, ’n beeldig snoetje, ’n weelderigheid van zwart haar, ’n uitdagendheid, die, als de menschen geen hand op mekaar hadden gelegd voor de andere leden van 't ensemble, ’n positieve geestdrift verwekten, wanneer zij, bij de aanmoedigings-gillen van pa, ma, Joséfien, *n schitterenden solo danste. Angélique was moeder’s zon en hoop.

Werd Joséfien zonder ruzie geduld — ze dee ’r best, verdiende *t brood mee — Angélique tortelde in vertroeteling. Eiken avond, bij ’t sober souper in ’t een of ander Artisten-heim, schoof moeder wat goulasch of vader ’n brok pekel-komkommer op ’r bord. Ze bekoesterden ’r met innige genegenheids-oogen, spelden V omslagdoek zorgvuldig dicht, als ze na ’t optreden in de avondkou moest, droegen ’r valiesje, lieten ’r in den spoor-coupé achteruit rijden, om ’r buiten tocht te houden. Joséfien, de man-vrouw, zei nooit ^?n spijtig woord over dat voortrekken, omdat ’t altijd zoo geweest was en omdat ze genoeg gezond verstand bezat, om den oer-schakel der dingen niet te willen forceeren. Ja, ze nam ’t zelfs voor ’r mooie zus op, toen de storm rondom Angélique’s verliefdheid opstak, de storm waarbij vadems hand zoo gruwelijk beefde, dat ze bang waren voor ’n beroerte, en moeder’s verwoedheid tot het paroxysme van ’t aan Joséfien toeschuiven van goulasch en reepen Hamburger rib steeg. Menschen voor hun dertigste jaar zijn ontoerekenbaar — in huwelijks-aangelegenheden. De snoe