Schetsen, deel 12

DAGJE,.    45

„En me moeder?”

„An de rechtsche”....

De ruimte van ’t graf metend, ’r niemendal van begrijpend, toch onder den indruk, omdat grootmoeder telkens d’r neus stong te snuiten en met ’r beenige hand langs de nattige wimpers streek, be-wriemelde-ie den appel in z’n zak, ’r z’n nagels in plettend en ’r karteltjes schil uit trekkend.

Dan, angstiger, door de stadige rust rondom, met enkel ’t schurend geluid van ’n zeis, die ergens geslepen werd, fluisterde-ie gejaagd:

„Zèg dan is wat, grootmoeder”. ..

„Wat mo-’k dan zegge, Piet,” praatte ze ’r tranen weg-kroppend.

„Nou, je hou zoo je mond”...

„Geef jij maar ’n zoen,” zei ze diep-neerbuigend, dat-ie bij ’r tanige jukken kon. Vreesachtig, vinniger met de nagels in den appel snijdend, raakten z’n droge lippen ’r wang.

„Zoo,” zei ze, ’m terugzoenend: „en nou gane me weer. As je ’t maar onthoudt — waar ze legge — voor later as je zinnigheid heb, ze nog is op te zoeke. Wéét je ’t nou?”

„Ja,” babbelde ’t kind, blij dat grootmoeder de karbies opnam: „me vader leit links, en me moeder leit rechts”.

Buiten ’t hek, terwijl zij nog zachtekens na-snuf-felde, zette-ie z’n tanden in den appel. En op de boerenkar, die ze zoover na ’t station meenam, tot de boemeltrein daar stopte, had-ie lol voor zes. Want hij mocht de zweep vasthoue en is af en toe slaan, as ’r zich te veel krenge van vliege op de rug van ’t paard hadde vastgezoge.

Juni *o6.