Schetsen, deel 12

.........................DAGJE.      43

moeder’s hand terug-veerde. „Hé!”, zei-ie weer. In ’t schamper schaduwtje van den knotwilg, nauwelijks de hoofden beschut, aten ze de kadetjes, besmakten om beurten ’t lepeltje, tot de dop zoo leeg was, dat alleen nog vlies meekwam. Toen, terwijl grootmoeder slaperig-ingehurkt, de weide met ’r stippels van bloeiende boterbloemen en vuur-fonteinende greppels bedroomde, speelde Pietje met de schaal, brood-kruimpjes mikkend naar de kikkers, die zichtbaar boven ’t water hun gekwekker lieten galmen. Diep uit de verte, aanzwevend over ’t groen, ’t wijd-bollend hemelblauw, traagde ⁹1 teeder gebeier van ’n angelus-klokje, luidloos-bezinkend in de lichtende grot rond de zon.

„Nou nog één slokkie melk, jonge,” zei grootmoeder, ’r kin uit de stuttende hand heffend, dat 'n witte verwondering op ’r gelaat bleef: „enne dan schiet je je schoen an. Of wil je nog ruste?”

„La-me maar opstappe,” knikte ’t kind, tevreden van de flesch, die zij voor alle zekerheid zelf vasthield, slurpend: „dan kenne me gauwer ’t graf zien, hè, grootmoeder? En as je moei wor, kenne me daar op ’n bankie gaan zitte, net as bij ons. Of benne d’r geen banke?”

„Dat zou ⁹k denke,” antwoordde ze, de hengsels der karbies om ⁹r arm schuivend, nou ze de linten van ’r muts weer gestrikt had.

Eerst bij eenen, opgehouden door kennissen van 't dorp ■— menschen die ze jaar en dag had bezocht — nou mè-chtig-hartelijk wouen weten hoe ⁹t ⁹r in de stad ging — en of dat nou de zoon van Johanna was, die zoo kort na ’r man overlee? — stonden ze tusschen de graven. Pietje, ’t laatste eind van den weg, onredelijk, lastig, met moeite z’n grienen bedwingend om de blaar die toch in ’t margarine-