Schetsen, deel 12

42    DAGJE.

„As ik ’n kikker was,* redeneerde ’t ventje: „zou ik wel is wille zien, da-ze me te pakke krege. Dan motte ze maar nie zoo stom zijn, om in ’n rooie lap te bijte, de stomme honde! Kijk is gauw, grootmoeder, daar springt *r een op ’t gras! Daar, nee daar! Ga je! Kischt! Ga je, sallemander, of’k smijt je me schoen na je kop!”

„Niete doen, Piet! Zoo’n beest doet je ommers niks! Hou je mond open — nee, eerst leeg ete — dan krijg-ie ei.”

Met ’t blikken lepeltje had ze deukjes in de eierschaal zitten meppen, ’r Eeltige werkvingers schilferden de kalk, die in tuimelende spatjes op ’r rok viel. Pietje, gulzig-verlekkerd op 't ongewoon-weelde-ding, zag ’t vliesje zwart worden, rullen, tot ’t lepeltje als 'n zekere wig ’t wit spleet en 't stevig geel in de wonde lachte. Eerst nog boog grootmoeder’s neus, voorzichtig snuivend of ’t wel góéd was. Dan ’t ei-ovaaltje van wit met ’n hartje van goud, 't-welk in de zonneglanzing 'n bloem op ’n zilveren stengel geleek, in ’t krante-toetje bettend, balanceerde ze ’t, bang voor ’n ongeluk, naar Pietje’s hunkerend spreeuwe-mondj e.

„Hè!”, zei-ie enkel, niets anders. En wetend, dat grootmoeder afgemikt één ei gekookt had — één mèt ’n half ons krakelingen was meer as welletjes! — dee-ie ’n heele poos over den verdikkies-lekkeren hap, zonder dat één van de bewegingen van grootmoeder ’m ontging. Eerlijk metend — niet om alles zou ze ’n grootere portie genomen hebben — schepte ze ’n lepeltje geel, at van 'r kadetje, likte ’t lepeltje na van boven en van onder, en zich niet haastend, omdat ^yt toch op was, eer je 't wist, stak ze den lepel opnieuw in ’t geel — nou voor Pietje, die met twee sterke lipjes ’t blik zoo stevig bezoog, dat 't ineens blinkend, zonder ’n spoor eigeel, in groot