Schetsen, deel 12

DAGJE.    41

ze ’t over ’t klein-zwarte hieltje, ’t Schuimde zoo smijdig, alsof ’n barbier ’n kabouter-kinnetje zeepte.

„Au! Au! Verdikkie wat steekt dat!”, protesteerde ’t joggie, nijdig trekkend om z’n voet los te krijgen. Zij, zeker van *r greep, hielp ’m taai.

„Is ’t gedaan, Piet? En zei je uitscheije met je verdikkies — snotaap van ’n jonge — wie leert jou dat? Steek ’m maar weer in je kous. Dan zei ik je schoen is voorzien. *

Eerst gaf ze ’m nog ’t kadetje, waarin ⁹r nagel gevorend had. Dan den leeren hiel tusschen ⁹r handpalmen knedend, en ⁹r warmen adem in ’t schoentje blazend, trachtte ze ’t leer te verzachten. ⁹t Kind, dat ’n halve maan in ’t kadetje gebeten had, zich lekker begon te voelen, nou-ie gedronken had en de blaar niet meer brandde, praatte met ’n jong-schel geluid, dat in den glanzenden hemelkoepel en de eindeloosheid der weiden ’n echo scheen te slaan. „Eet jij niet, groomoe?”

„Ja zeker — eerst je schoen.”

„En krijge we niks as brood? Je het toch van-morrege ’n eitje staan koke. Of krijge me dat azze me op ’t kerkhof geweest benne?” .. .

„ ... ’k Hei toch maar twee hande an me lijf, jonge. Kauw je ete — en slik de brokke niet in — anders krijg-ie kanker in je maag, as je grootvader.”

„Plons! Zag-ie die kanjer van ⁹n kikker springe, grootmoeder? Ha’k nou maar ⁹n rood lappie mee-genome, hè? Wat zou ’k ’r dan ⁹n berg gevange hebbe, hè? Heb-ie ze ook wel is an ’n touwtje late toope, grootmoeder?”

„Nee, je mag geen beeste pijn doen,” sprak ze, ’t krantetoetje met zout op ’r schoot leggend: „dat zou jij ommers ook niet plezierig vinde, as ze je an ⁹n been trokke?”