Schetsen, deel 12

40    DAGJE.

lucht als met schokken den buik der flesch doorborrelde.

„Nou, nou,” knorde grootmoeder, de flesch naar zich toetrekkend: „je krijgt ’n kou op je maag — en strakkies mot je óók hebbe.”

Zonder den speekselrand der fleschopening af te vegen, slurpte ze ’n paar matige slokjes, lepelde met ’r tong langs de lippen en trok den beugel weer neer.

„Zoo,” babbelde ze opgewekter: „nou zalle me toch maar ’n happie neme, dan hoeve me ’t meteen niet te doen en dan kom-ie niet zoo moei op ’t kerkhof. Goed, jonge? Daar zeg-ie niet nee op, wat? Want zoo’n prettig daggie uit, krijg-ie niet gauw meer, Piet. Scheelt *r wat an?”

Bedrukt wreef’t kind met de hand langs den schoen, „’t Brandt zoo an me hiel,” zei-ie benepen.

„Trek je schoen dan uit — pas op da-je de malie van je veter niet verliest, ’t Zal ’n spijkertje weze. La-maar is kijke* .. .

⁹r Wijsvinger langs ’t binnen-zooltje strijkend, terwijl Piet z’n kousje afstroopte, zocht ze sekuur wat ’t was.

„Kijk is hier,” klaagde ’t kind huilerig: „d’r zit verdikkie zoo’n bobbel an me hiel.”

Den kleinen mageren voet in ’r handen nemend, keek ze toe.

„Da’s niemedal, jonge. Da’s ’n blaar die nog dicht is. En nou zalle me oppasse dat-ie niet opegaat. Blijf zoo maar stil zitte met je voet op me schoot.” Uit de karbies, grijpend tusschen de pakjes, die ze dien morgen om vijf uur al met ’r ouwe vingers bestreeld had, nam ze ’n vet-besmeerd kadetje, schraapte wat margarine met den nagel van ’r duim, en ⁹1 glibberend kwakje dan als ⁹n kostbaar zalfje op den top van ’r wijsvinger overnemend, sausde