Schetsen, deel 12

DAGJE.    39

was ’r misselijk van. Liever tot diep-in-de-nacht trappen sjouwen en ’t boeltje redderen, as die ongewoonte van hijgen en loopen in de brajend-warme zon. Ook ’t joggie, geel-bleek stadskind, ongemakkelijk in z’n Zondagsche spullen, onlekker van sleur-stap door ’t knellen der hard-leeren schoenen, die-ie enkel op fééstdagen ankreeg, praatte geen opgewekt woord meer, wreef zich kribbig ’t zweet van ’t voorhoofd en de kortgeknipte haren. Z’n schoone zakdoek van vanmorgen, die-ie telkens gebruikt had om de stof-grauwe schoenen zwart te slaan, leek ’n goor-klamme prop.

„Nee, Piet, ’k zou me pet ophoue, jonge,” maande ze, de linten van ’r muts met van vermoeidheid bevende handen lostrekkend, zóo as de hette ’n band om ’r hersens spande: „en kruip maar wat dicht op me toe dan bekom-ie van zellef.”

„Benne me d’r dan nog niet?”, vroeg-ie, ’t gezichtje vermagerd in huil-trek.

„Nee, jonge, ’t is me ’n hééle loop. Dat hè-’k je veruit gewaarschouwd. As je nou effe geduld heb, tot ’k bij asem ben, mag-ie eerst ’n hap ete. Of wi-je vast ’n kommetje melk? Niet zoo met je smerige doek — hoe komt-ie nóu al zoo ingevrete as ’n poeslap? — over je hoof wrijve! En zetje pet op — da’s tweemaal! ” . ..

Bezig al met de magere, in ’t net der blauw-pui-lende aeren gevangen handen, klepte ze de karbies open, stramde de duimen tegen ’t roestige beugeltje van ’t bierfleschje, waarin ze de melk had gegaard.

„Daar,” zei ze hijgend „niet te veel in eene — dat verzuurt.”

Gretig de lippen aan den hals der flesch vastzuigend, de nattige oogleden bijna heelemaal neer tegen den laaienden zonschijn in, dronk ’t kind zoo wild, dat ’t met stugge rukken z’n keel in-klukte en de