Schetsen, deel 12

Nou Pietje, haar kleinzoon, in ’t geroezemoes van ’t groote-stadsleven zes jaar oud was geworden, en ze éindelijk is ’n daggie vrij had, omdat de menschen bij wie ze werkte aan ’t bruiloften waren voor d’r jongste dochter en 'r toch betaalden — had ze om ’n end an z’n kinder-gedrens te maken en omdat ze ’r zelf nie-meer geweest was, ’t uitstapje naar ’t graf ondernomen. Net, den tweeden Donderdag in Augustus vijf jaar gelejen, zat ze uit-mekaar-getrokken van ellende voor ’t doodsbed van ’r dochter, die den schrik van ’t verdrinken van V man in ’r zwangere omstandigheden niet te boven kwam. Twee dooien in één maand — zij op ’r ouwen dag met ’n zuigeling — allemachtigste God, wat was de tijd gevlogen — hoe zag ze ’t voor zich, of ’t gister gebeurd was.

Bek-af van de lange wandeling over den dor-heeten weg, na ’t schrikkelijk ongeluk, dat ’r met verlammenis geslagen zou hebben, as ’r geen kind was geweest, woonde ze in de stad — trillend an ’r heele lichaam, en met ’n loom-tintelenden arm door de vracht van de boodschappenmand, die ze ’n vol uur droeg, hurkte ze in ’t zwakkelijk schaduwtje van ’n knotwilg. Nee, ze kon niet meer. Ze