Schetsen, deel 12

BEZWAARLIJK GESTOEI.    35

wist jij niet, hè? Ja, probeer jij ^Jt is — zal je niet gladzitten. — As ’n zeeman zoo’n moeite met ’r heit, krijgt ’n pennelikker ’t heelemaal niet gedaan — vooruit, of durf je niet?”

„Durven,” lachte de commensaal: »as juffrouw Marianne durft, durf ik ook ..

„Ja, ik zou niet durven!*, zei ze tartend.

„As je ’t gedaan krijgt ’r te laten knielen — maar eerlijk, zonder polsen draaien — mag-ie 'r ’n zoen geven! Niewaar menschen?”

„Natuurlijk! ”, lachte de kring. Ze hadden ’r pleizier in — ’n knap paar — zij, 'n beetje grooter dan hij — hij, ferm en resoluut. Zelfs vrome tante Jet stond vroolijk van ’t tafeltje op, leunde op den schouder van ’r man, om ’t pretje te bekijken.

„Hou je goed!”, hitste de zeeman: „toon dat je ’n kerel ben — laat ’r knielen! Vooruit! Toe dan!” Hij had makkelijk praten. Marianne, met ’n pracht -kleur van inspanning, had ’t kunstje te pakken, wrong ⁹r handen boven de zijne, duwde, drukte, dat z’n polsen en vingers leken te begeven.

„Valt je niet mee!”, schreeuwde oom: „dat ken je voorland wezen, man! Geen katje om zonder handschoenen an te pakken, hahaha!”

„Toch zal 'k!”, hijgde de commensaal opgewonden — moeite had-ie, ⁹r niet in de armen te sluiten — nou door ⁹r op den grond te worden gedrukt — néé, dat liet-ie niet toe. Driftig uit de bukking opstuimigend, bang ⁹r pijn te doen zooals zij hem, rukte ie haar handen omlaag, maar omdat zij vlug en zeker wéér de overmacht wóu, achteruit week, struikelde ze over neef Daantje, die languit lag toe te zien — en bij ⁹t bulderend gelach van den niet tot bedaren te brengen zeeman, ⁹t proesten der vrouwen, ’t naar-hooge gillen van nicht Anna, die van uitslaande pret ⁹r kiespijn kwijt was, ’t zelfs