Schetsen, deel 12

36    BEZWAARLIJK GESTOEI.

even meegrinneken van den visscher — leien ze alle twee hals over kop in het gras.

Marianne ’t eerst opgestaan keek zuur — ze had ’r knie gestooten — de commensaal, nog op den grond, had zulk ^yn lachbui dat-ie den zakdoek uit z’n zak moest trekken om z’n tranen te drogen. Jan en Daantje hadden werk ’m op de beenen te sjorren.

„Heb-ie nog is trek?”, vroeg de zeeman, ’n beetje bij gekomen.

„Ik niet,” zei Marianne uit ’r humeur — as dat aardig was zoo te lachen, as iemand zich zeer dee...

„Dan ben jij ’t kwijt — heit hij z’n zoen verdiend,” schuddebolde oom.

Doch opeens was ’r ’n stilte — ’n vreemde gaping in de herrie van stemmen, ’t herleefde gelach.

Want tante Jet, naar de vertrapte biezen gebogen, omdat ze iets roods zag, dat bij ’t zakdoek-uittrek-ken uit den zak van den commensaal was geglipt, zei met vijandigs in ’r stem:

„Dat heit ü zeker verloren” . ..

„Ja, die is van mij,” knikte de commensaal — en gelijk werd-ie wit als ’n doek.

„Wat is dat dan?”, vroeg Marianne onnoozel.

„Meneer z’n rozenkrans,” zei tante Jet in de stilte — in de wreede stilte van kleine burgermenschen, die ’n ontdekking doen.

Ze bleven tot schemer in den theetuin — ’r was alle reden tot hernieuwde grapjes, omdat vader, as de juffrouw had zien ankommen, tot z’n knieën in ’t water raakte, met ’n ouwe broek van den kelner werom most — maar ’t was niet meer dat — de in ’t gras gevonden rozenkrans had ’n duw aan de stemming gegeven — door brandewijns-met-suiker noch broodjes-met-vleesch te herstellen.