Schetsen, deel 12

34    BEZWAARLIJK GESTOEI

De commensaal, die met Marianne gekibbeld scheen te hebben, omdat ze de laatste maal bedankt had met hèm te schommelen — ze zei dat ze ’r draaierig van werd, terwijl ze ’n oogenblik later tóch met ’r neef Daantje tot aan de boomen zwaaide — de commensaal, ’n tikje stiller, snoof de rookwolken door z’n neus, keek ’n anderen kant uit. Marianne, spijtig om ’t gezanik met ’n man, die enkel as ’n kalf keek, niks zei — zij kon hèm toch niet vragen! — drentelde bij ’r vader, die ’t nou met *n glibberspartelenden vingerdikken wurm probeerde,

De zeeman, voor ’t verschil van geloof geen sikkepit voelend — den commensaal vond-ie *n geschik-ten baas — wat drommel ’n kerel, die drie jaar gelejen ’n wijf had verloren, most an ’n ander geholpen worden — ’t had lang genoeg geduurd — kreeg de malligheid in de spiezen. Tweemaal floot-ie ’t nichie, dee ze of ze niet begreep. Toen, in zichzelf lachend, ging-ie ’r halen, drong ’r met goedig geweld in den kring van de mannen.

„Zoo,” zei-ie: „van ’t gevisch van jouw vader zal je geen labberdaan vreten! Ga zitten, meid.*

„’k Wil niet zitten,” stribbelde ze tegen.

„Willen? Willen?”, riep-ie ’r handen grijpend, om ’r te dwingen: „Wou jij ⁹n wil hebben as ik ^?r een heb? Knielen! Vooruit knielen!”

„Nee,” riep ze, de tanden op elkaar, om te blijven staan, ’t Dee ’r pijn an ⁹r polsen — knielen zou ze niet — en omdat ze ’n eind grooter dan de stevig-gezette zeeman was, lukte ’t ’m eerst na *n gierlachende pret der kijkende mannen, die ’r schik in hadden, dat-ie zoo'n kluif an 'r had.

„Meid, wat heb jij ’n kracht in je pooten!”, hijgde oom, in ’t gras ploffend — en ineens met ^?n listigen inval — hij zou ze ’n zetje geven — wekte-ie den commensaal op: „dat had je niet gedacht, hé, dat