Schetsen, deel 12

BEZWAARLIJK GESTOEI.    33

dat-ie liep asof-ie blaren an z’n voeten had, niet weg te slaan, ’t Eene brokkelend deegie na ’t ander kneedde-ie om ’t roestig haakje en omdat-ie niet beet kreeg, was-ie met z’n zakmes onder de graszoden gaan wroeten om wurmen te zoeken.

„Karel,” klaagde de juffrouw, bang dat-ie in ’t water zou raken — ongelukken konnen ’r niet gebeuren, maar z’n Zondagsche spullen had-ie an — : „Karel, zou je niet liever in ’t gezelschap blijven— ik neem je zoo daalijk je smerige hengel af.”

„Dat ken je an je hart voelen!”, weigerde Karel.

„Karel — je loopt nièmeer na ’t buffet — je krijgt ’r niet één meer.”

„Dat ken je an je hart voelen,” herhaalde Karel, dóór ’t lastige heen. Thuis ’n kind in zaken, niet in staat de menschen behoorlijk te helpen, zich in alles vergissend, blij as-ie de deur uit kon om ’n versterkinkje te snoepen — de la van de toonbank liet ze geen oogenblik onbeheerd — daar was-ie bij as ’n vlieg bij ’n suikerpot — zij hield de boel as ’n duvelin bij mekaar — thuis, onder haar tucht, was-ie hiér niet te hou en, dreef-ie z'n zin door om in water zonder leven te morsen.

„Laat ’m z’n gang gaan — as-ie ⁹r lol in heit,” zei de zeeman: „as-ie verzuipt smijten we ’n boei uit.”____

„En ik zwem as ’n aal,” lachte de commensaal.

„Met zoo’n leeg hoofd verdrink je nooit,” schaterde zwager.

Ze waren in de stemming. De vrouwen, behalve Marianne die geen zit had, hokten om de tuintafel, babbelden breeduit over huiselijke akkevietjes — de mannen, bezweet, vermoeid — alle speeltuigen, wip, schommel, looptonnen, zelfs ringen en rek hadden ’n beurt gehad — leien in overhemdsmouwen in ’t gras, bekauwden dikke sigaren.

Schetsen Falkland. XII.    3