Schetsen, deel 12

32    BEZWAARLIJK GESTOEI.

vertering, de heele santepetiekraam. De commensaal most vanzelf-sprekend mee. Van *t geklets most de zeeman niks hebben. Voor zijn part was de vent ’n Turk, as-ie maar zuiver van binnen was. En as-ie Marianne nog niet gevraagd had, dan was-ie te bleu, most je ’m gelegenheid geven te praten — buiten — twee vliegen in één klap.

Zoo, eerst koeltjes, de kat uit den boom kijkend, luisterend as-ie ’t woord had, waren ze in den Janplezier van den katholieken commensaal, die nicht ’t hof maakte, op ’n afstand gebleven, maartoen-ie mèt den zeeman de leukste moppen uithaalde, grappies vertelde waarvan je pijn in je zij kreeg, en tante Jet ’r tusschen nam, dat ze ’t bestierf — toen waren de stroefste gelaatstrekken in waarlijke honnigheid verzwommen. Hij viel meer as mee. Jammer alleen van z'n geloof — ofschoon — ofschoon — wat moeder van de beeldjes verteld had — je ook dat dee vergeten.

’t Was ’n dol-heerlijke dag — ’n zonnetje om te zoenen — weinig menschen in den theetuin, dien ze voor zich alleen hadden.

Als Anna, oudste dochter van Jet, de eenige van de kinderen die mee had gemogen, omdat de Janplezier te klein was en omdat ouwers ook wel *n vrij daggie willen, as diè niet over kiespijn gewurmd en Marianne’s vader niet zoo veel boerenjongens geslokt, zou 't buitenfeest enkel genot zijn geweest. Anna, dan met *n slok cognac in 'r mond, dan met ’n blaadje tabak, dan met *n scheutje eau-de-cologne, zat telkens te mieren, te klagen — vader hardnekkig as-ie ’m licht, lastig as-ie 'm stevig om had, verveelde ’t heele gezelschap met z’n manie om te visschen. Van den buffetchef had-ie ⁹n hengel met ’n defect simmetje geleend. Nou was-ie van ’t vijvertje, waar de juffrouw ’m geen seconde vertrouwde, om