Schetsen, deel 12

BEZWAARLIJK GESTOEI.    31

verdeelen voor-ie geschoten is — heb ’k ongelijk juffrouw Marianne, as ik zoo denk?”

„Dat weet ’k niet,” ontweek Marianne, ’t vervelend oogknipperen van ’r moeder oplettend.

„Heel verstandig,” prees de juffrouw: „as u mijn bij wijze van spreken zou vragen — hèhè, wat ’n inval! — dan zou ik ’r eerst ’n paar nachten over motten slapen — want, om nou maar is iets te noemen, de heilige-beeldjes die u op ’t kassie boven heit neergezet, die zou ik niet motten — en zoo zou je misschien telkes wat anders krijgen — waar of niet! Affijn, verder zijn ’t ónze zaken niet — u is oud en wijs genoeg om uit uw eigen oogen te kijken. — Wil jij voor ’t boterhammetje dekken, Marianne?”

Het was op deze takt-volle wijze, dat ze gepeild had — half in waarschuwing, half in aanmoediging, ’n Nette vent was-ie en ’n gezellige babbelaar — en over twee jaar verdiende-ie zeker bij de twéé duizend gulden.

Dienzelfden avond, met ’n vreemden glans in de oogen, verslordigde de commensaal ’t teeken des kruizes voor-ie at — en den volgenden morgen, toen ze de voorkamer op orde bracht, bleef ze ’n moment in peinzende verrassing, omdat de heilige-beeldjes niet meer óp, maar in de kast stonden. As ze van mekaar hielden — Marianne dee zoo raar met ’m af en toe — wat kon je dan zeggen? — most je ’t dan niet afwachten? — ⁹t an de tijd overlaten?

De man van Truus, van ’n lange reis terug-ge-keerd, ruig-open zeeman, met *n extra zak centen, omdat ze ⁹n zinkend fregat naar ’n haven hadden gesleept, had de familie geïnviteerd ’n daggie uit te breken — hij betaalde alles, den Jan-Plezier, de