Schetsen, deel 12

30    BEZWAARLIJK GESTOEI

’k me door niemand tegenhouen — nee, hoor — je hart is je hart — en je hart mot je geen geweld andoen — anders wor je ’t kind van de rekening...” De juffrouw knikkerde met aarzelend voorbehoud — Marianne, erg gevoelig voor de staal-grijze oogen, de leuke snor van den jongen weduwnaar, die ’r van af den eersten dag kleine attenties had bewezen, die ’r om den haverklap tegenkwam als ze van ’t atelier naar huis liep, die ’n nette, stille betrekking als boekhouder bij ’n groot veem, met ’n mooi salaris had, waagde zich in ’t zwak-tastend gesprek, zei zonder bedeesdheid: „Natuurlijk — dat wor je” ....

„Marianne, hou jij je ’r buiten,” matigde de juffrouw onmiddellijk, en ’r oogen wonken ’rdochter: „jij heb nog te weinig levensondervinding — is ’t zoo niet, meneer? — de godsdiensten hebben wat op d’r geweten — wat zeit u?”

„Ja, ja ....

„En as u ’r toe komt te hertrouwen — wat niemend u uit uw hoofd zal praten — ’n mensch alleen op de wereld is maar ’n half wezen, dan zou ik zoo gelooven — dan zou ik meenen — dat voor de vrede altijd beter is in ’t eigen geloof te blijven — niewaar? — dan komt geen kerk in ’t gedrang” ...

Dat had ze nou is raak gezeid, zonder dat ’t opviel, zonder dat ’t ’n toespeling leek.

Hij, even stil, óók bang voor z’n woorden — as-ie van Marianne de kous op z’n kop kreeg, kon-ie over de rest wel z'n mond houen — sprak met lichte snoeverij in z’n stem:

„As ik ’n protestant meissie neem, neem ’k ’r omdat ik van *r hou — en dan praten we over nièmendal as we getrouwd zijn — dan mot iedereen doen wat-ie niet laten ken — en over kinders redeneer je niet — omdat mijn moeder, toen ze nog leefde, altijd zee: „je mot de huid van ’n beer niet