Schetsen, deel 12

BEZWAARLIJK GESTOEI.    29

dat *t niet goed kon, dat je last van twee kanten, last van je eigen gemeente, last van de pastoors zou krijgen — zoodra ’r kinderen kwamen.

In de verdrukking, onzeker wat te doen, had de juffrouw op ’n avond — na tienen, toen de winkel-gordijnen waren neergelaten, ’t waarschuwend schelletje niet meer kon storen — den commensaal, die om ’r dochter heendraaide, machtig politiek gepolst. De dingen vierkant bij d’r naam noemen ging niet, omdat-ie nog niet gevraagd had en je geen mal figuur kon slaan, door over iets te praten waarover hij nog geen woord had gezeid.

Marianne pas twintig, ’n boom van ’n meid, met wangen om in te bijten, zat 'r zwijgend bij — vader was goddank ’n luchtje gaan scheppen — diè bedierf alles.

„Ja,” had de juffrouw, als ’n spinnende poes achter 'n schoorsteen-gamituur zoo voorzichtig ingeleid: „’t is wèl ’n plezierige buurt, waarin we de zaak nou al jaren hebben — èlles loopt bij ons binnen — je ken 't zoo gek niet denken — jood, protestant, katholiek, zonder onderscheid. En da’s erreg prettig — vin u niet ? — as de overtuiging geen verschillen maakt — as de menschen mekaar goed kennen verdragen.... Wat zeit u?"

De commensaal, schrander genoeg om te voelen waarheen ze wou — gèk was-ie met de oogen van Marianne — beet in ’t voorgehouden lokaas, praatte kalm mee:

„Wel waarom mot de overtuiging menschen van mekander houen?*, zei-ie vragenderwijs: „heb ik as katholiek na uw geloof gevraagd, toen ’k de voorkamer boven inhuurde? Me vrouw die voor drie jaar gestorven is, was an mijn kant, maar as ik morgen-den-dag ’n vrouw van 'n andere overtuiging wil trouwen, dan ga ’k m’n gang, dan laat