Schetsen, deel 12

BEZWAARLIJK GESTOEI.

Den heelen weg over, in den schokkenden Jan-Pleizier met z’n tienen lekkertjes an, knie aan knie, niet te benauwd omdat de wagenzeilen aan den tochtvrijen kant op waren gerold, en de jufïrouw-uit-den-winkel ’n mand kogelfleschjes en versnape-rinkjes mee had genomen, bleef de stemming aller-uitnemendst.

Hij viel werachtig mee.

Je had ’t niet kennen denken.

Toen de juffrouw voor ’t eerst de familie om raad vroeg — op ’r eentje dorst ze ’t niet an — nou en ’r man daar had ze niet zóóveel an — dat wist iedereen, die haar de zaak dag in, dag uit, zonder hulp zag drijven — toen had zwager Jan ’n gezicht getrokken van mensch wat haal je je gedorie an! — en Jet, ’r zuster, die niet voor al ’t goud van de wereld ’n Zondagsche preek van den dominee, waarbij ze zwoer, zou hebben overgeslagen, ruziede ’r dadelijk giftig op los. Ook ’r andere zuster Truus, getrouwd met ’n stuurman van de koopvaardij — Truus, die van de latere jaren geen tien voetstappen in de kerk had léggen — aangestoken door de bolle lachbuien van ’r man — plette ’r lippen, schudde ’r hoofd, kwam rond voor ⁹r opinie uit,