Schetsen, deel 12

26    GROOTMOEDERS VERHAAL.

„Ik kan ’t niet helpen, generaal,” zei de officier, met moeite z’n tranen bedwingend: „maar in de plaats van mijn schoenen heb ik de laarsjes van m’n dochtertje gevonden. Hoe komen die hier — hoe is dat mogelijk? — meegenomen heb ik ze niet!” Niemand antwoordde — want nu de schrik ’n weinig over was, herkende elke soldaat, elke officier, elke generaal de kleine dingen, die de groote schoenen verjaagd hadden. De sterke soldaat, die ’t eerst van allen geschreeuwd had, zat met ’n paar laarsjes in z’n stevige handen — door een stak ’t gat van ’n teen — zoo’n slordig kindje was dat geweest — en beet op z’n snor om niet te huilebalken — ’n tweede liet z’n dikke tranen zoo maar in de klompjes die bij z’n stroozak gevonden waren vallen — ’n derde, nog niet eens aangekleed, ongezien in de donkere tent, hield twee kleuters van toffels, zoo klein als die van vrouwke, in z’n handen en gaf ⁹r maar zoentjes op, ’t eene zoentje na ’t andere. De vader van Hannekeman, nou ook over z’n sufheid heen, stak z’n vingertoppen in de schoentjes met de nog warme zooltjes — pas had de Fee ze van Hannie’s voetjes genomen — en keek naar niemand omdat z’n oogen niet door z’n tranen heen konden zien. En de generaal op de bloote voeten, terug in de tent met de groote vlag, betastte met bevende lippen de voering van twee poppe-muiltjes. Gek — de grootste helft van ’t leger liep stilletjes te huilen — de een wou ’t voor den ander niet weten — en als ze in splinters of scherpe steentjes trapten zeien ze niet eens au!, wat toch iedereen roept die zich pijn doet. ’r Was haast niet één zonder kinderschoentjes — allemaal hadden ze ’n kind of ’n zusterskind of ’n vriendenkind of ’n buurkind — allemaal liepen ze met de kleine leeren dingen, de klompjes, de toffels in de handen, de zakken.