Schetsen, deel 12

GROOTMOEDERS VERHAAL.    23

^?t Lampje in *r hoofd kreeg den schijn van een klein, zacht-lichtend maantje, dat de struiken en ’t mos en ’t looppad haast zoo helder deed uitkomen, alsof de heusche groote maan vóórbij de nijdige wolk was geschoten.

„Omdat jij zoo dapper ben geweest, om je vader in ’t donkere bosch te zoeken — enkel om je moeder niet meer te laten huilen — zal ik je voor één keer helpen,” sprak ze: „geef me ’n hand — ’t duurt ’n poos — ik zal je dragen — je mag ’r gerust bij slapen.”

„Neen,* zei Hannekeman: „ik blijf wakker — ik heb heelemaal geen slaap” ...

Maar op den arm van de dame, bij de warmte van ’r oogen, bijna zoo warm als de schouw hier — ja, dat is waar, kinders — ’r zijn zulke oogen — sliep-ie toch in en zonder te huilen — hoor je dat, Cathérine? — en toen-ie wakker werd stond de morgen-schemer al op de landen — lange landen van duinen en weiden — en overal zoover je maar keek, zag je tenten en vlaggen en kanonnen en vuren.

„Waar is vader, juffrouw?”, vroeg Hannekeman met schuwe oogen — eerst was-ie in de war geweest, had-ie z’n moeder in de bedstee en den koekoek gezocht.

„Daar ergens in een van die tenten — daar slaapt-ie nog, Hannie, droomt-ie van jou en van moeder. Blijf nou rustig op m’n arm — ik ga tóóveren.”

„Tooveren — ken u dat dan?”, vroeg de jongen,

⁹r zoo weinig als jullie van begrijpend.

„Ja,” zei de Fee — want dat was ze —: „ik ga de groote schoenen van je vader en de groote schoenen van al de andere soldaten in heele kleine, o, zoo kleine kinderschoentjes veranderen — vind je dat aardig?”