Schetsen, deel 12

22    GROOTMOEDERS VERHAAL.

„Toe, lieve maan — waar zitje?”, vroeg de dappere jongen.

De maan achter de wolk dee geen mond open — *t bleef zoo donker als in den kelder, waar ’t spek en de wintergroenten geborgen zijn — daar is ’t donker, wat ?

Hannekeman zat ’n heele poos voor zich uit te kijken, probeerde toen op den tast z’n weg door het bosch te vervolgen, ’t Lukte niet. Ach, ach, wat zal moeder ongerust zijn dacht-ie en wat jammer dat de koekoek ’r niet vertellen kan wat ik wil doen. Nu voor ’t eerst verloor-ie z’n moed. En omdat-ie moessie zoo had hooren bidden, zette-ie zich op den grond, vouwde ook z’n handjes en zei: „Lieve Heer, boven de maan en boven de wolken, wees u asjeblief zoo vriendelijk me den weg naar m’n vader te wijzen — je zal ’r m’n moe en Tommie zoo’n plezier mee doen, toe nou!” . ..

Z’n oogen weer open — als je bidt doe je ze dicht — schrikte-ie van ’n dame in ’n wit kleed en met kleine lichtjes in ’r oogen, lichtjes alsof ’r ’n lampje in ’r hoofd brandde. Die dame bukte bij Hannekeman, zei met dezelfde lieve stem als z’n moeder wanneer ze ’m naar bed bracht: „Wel Hannie, wat doe jij zoo laat in het bosch — dat mag toch niet voor je moe?”

„Ik zoek me vader, omdat me moeder zoo huilt,” zei de jongen: „toe help ’n handje, juffrouw.”

„Dat is goed, ventje,” knikte ze: „ik weet waar je vader is — maar met je mee zal-ie niet mogen, want morgen moeten ze vechten met andere menschen uit ’n ander land met nog hooger schoorsteenen.” „Als ik ’m vertel, dat moe zoo’n verdriet heeft,” zei ’t jongetje stevig, „gaat-ie met me mee, dadelijk juffrouw — want me vader houdt alles van me — en als ze ’m dood maken moet ik zoolang wachten voor ik ’m weer zie” ...