Schetsen, deel 12

GROOTMOEDERS VERHAAL.

„Koekoek !”, riep de klok, omdat ’t kwartier was.

„Dank je wel,” fluisterde Hannekeman, en op z’n kousen sloop ie naar de buitendeur. In ’t straatje was-ie eerst heel erg bang, want de groote hond van de overburen, waarvan de man en de zoon en nog ’n neef ook met vader waren uitgetrokken, kwam nijdig-blaffend op ’m toe, alsof-ie ’m wou bijten, maar de ferme jongen zei dadelijk: „Tom-mie — zoo heette de hond — je mag me niks doen, want ik ga ook jouw baas zoeken en als ik ’m gevonden heb, breng ik ’m gelijk mee en dan krijg jij lekkere kluiven hoor!” Tommie kwispelstaartte van plezier, liep ’n eind mee tot ’t bosch, verder durfde-ie niet. „Ik wel,” zei Hannekeman en omdat-ie niemand had om mee te praten, nou de hond terug was gegaan, keek-ie naar de maan, die telkens achter de boomtakken lachte, lachte, lachte dat Hannekeman geen oog van z’n mond en z’n tanden af kon houen. Dat was allemaal leuk, hè?, maar ’t was pas ’t begin — ’n Dikke, nijdige wolk, die ruzie met de maan had, begon mee te loopen en daar de wind ’m ’n handje hielp, liep-ie harder, zoo hard dat-ie de maan inhaalde en ’t heele bosch donker maakte.

„Au! Au!”, riep Hannekeman, omdat-ie met z’n handen in brandnetels gegrepen had. „Au! Au!” zei-ie weer, toen-ie over ’n boomwortel struikelde en z’n knie leelijk pijn dee. Hij moest ’r bij gaan zitten, huilde heelemaal niet — alleen kleinzeerige jongens huilen, hoor je dat, Bertus? — maar toen-ie weer opstond, was-ie den weg glad kwijt — ’t w^ras nog erger donker dan in een kamer als de gordijnen neer zijn en de lamp uit. Stil was ’t ’r heelemaal niet, want de blaren aan de boomen gingen zoo tekeer als vanavond hier en de uilen, uit hun humeur, gilden en schreeuwden alsof ze wouen vechten.