Schetsen, deel 12

20    GROOTMOEDERS VERHAAL.

als Cathérine wel eens doet, z’n hoofd onder ’tdek verstopte — dom niewaar kinders, want als je ’n boos geweten heb, helpen geen duizend dekens. De klok sloeg een, de klok sloeg twee, de klok sloeg drie — Hannekeman kon niet slapen — den heelen nacht lag-ie aan de woorden van z’n moessie te denken waar z’n vader gebleven was, waarom z’n goeie, lieve beste vader ’m niet goeien dag had gezegd, voor-ie wegging. Dat had z’n vader wèl gedaan — dat begrijpen jullie, hè? — z’n vader had ’m terwijl-ie sliep wel tien heel-zachte zoenen gegeven, bang’m wakker te maken, bang voor ’n huilpartij, bang dat-ie zich zelf niet goed zou houen — want jullie heb ’t daar straks nog gehoord, van ’n oorlog komt niet iédere soldaat terug....

Toen de klok weer sloeg — 't was ’n klok met ’n koekoek, die bij eiken slag „koekoek!” — „koekoek!” riep, net zoo’n koekoek-klok als hier in de kamer, kinders, stond Hannekeman zoo zachtjes als ’n poes op, kleedde zich alleen an, precies als jij, vrouwke, liep op z’n teenen naar ’t bed van z’n moessie, luisterend of ze niet wakker geworden was — en toen zei-ie als ’n muisje zoo stil: „Huil jij maar niemeer, moessie, — ik zal vader wel vinden en als ik ’m gevonden heb, breng ik ’m mee naar huis, hoor je?”

Z’n moeder hoorde ’m — dat spreekt vanzelf — hoorde ’m heelemaal niet, anders zou ze gezegd hebben: — „Hannie, je mag de straat niet op — je vader is in ’n ander land heel ver van hier” — z’n moeder sliep zoo vast als jij, Jozef, die ’s morgens niet wakker te krijgen ben, als je naar school moet, niewaar?

Toen Hannekeman voorbij de klok kwam zei-ie nog: „Koekoek, zal je goed op moessie passen, nou ’r niet één man in huis is!”