Schetsen, deel 12

GROOTMOEDERS VERHAAL.

toch wel — en voor vragen heb je ’n mond. Nee, vrouwke, wèggeloopen was-ie niet — d’r was ’n oorlog gekomen, ’n heele groote oorlog — net zoo’n oorlog als onder Napoléon, waarvan ik zoo straks heb gesproken — en omdat de vader van Hanne-keman mee moest vechten, was-ie terwijl Hanne-keman sliep, uit de stad met de hooge schoorsteenen getrokken — was z’n bed leeg, toen het ventje wakker werd.

„Waar is vader?”, had hij gevraagd, net als vrouwke die ook zoo’n boel weten wil, maar z’n moeder zat te huilen, tranen zoo dik en zoo groot als de regendruppels buiten, z’n moeder gaf ’m geen antwoord. Ze kon ’m geen antwoord geven, omdat de koning van dat land met de hooge schoorsteenen verboden had te zeggen waar de soldaten heengingen.

„Waarom huil jij, moeder?”, vroeg Hanneke-man verdrietig — als moessie huilde kreeg hij ook natte oogen.

„Omdat ik zoo bang ben,” snikte de moeder — en ⁹r handen vouwend als jullie allemaal eiken avond, begon ze voor ⁹r man den soldaat te bidden.

„Waarom ben je bang?”, — vroeg-ie nog eens, maar zoo zachtjes dat ze *m niet hoorde — harder durfde-ie niet, omdat ze bad en je iemand die bidt niet mag storen.

Maar ⁹s avonds van dien dag, toen-ie in z’n bedje lag, hoorde ie toch waarom moeder bang was — in ⁹r angst, denkend dat ’r zoontje sliep, bad ze hardop, den lieven Heer vragend of-ie ’r ⁹r man terug wou geven, of-ie ’m niet in den oorlog dood zou laten gaan. En terwijl ze snikkend zei: „Lieve Heer, wist ik toch maar waar-ie — waar-ie gebleven is, ” sloeg de klok erg akelig twaalf — zoo akelig dat Hannekeman net