Schetsen, deel 12

GROOTMOEDER^ VERHAAL.

In den kring van ’r kleinkinderen, bij den schouw met de wijnroode, wijde vervloeiing, bewoog ze *r zilverwit hoofd, blossend van jeugdschijn. ’r Lippen met purper geslagen, ’r kinspitsje als ’n rijpe tomaat, ’r wangjuk fleurend als ’n papaver in zonlicht, knikten de grootoogige luisteraars toe. Eerst had ze van ’r broer die in verre koloniën bij ’n klewang-aanval sneuvelde verteld — toen van ’r vader — hoe lang was dat niet gelejen, hè? — die onder Napoléon was gebleven — nou bij ’t gretig smeeken der kleuters, terwijl de stormwind als ’n booze duivel ’t huisje ombulderde, ’r telkens met z’n gegrom ’t praten moeilijk maakte — zoo sterk van stem was ze niet meer — zette ze ’n nieuw tooververhaal in: „Heb je nog geen slaap, Jozef — en jij Cathérine word je niet moe? — Nee? — Dan zal ik jullie van Hannekeman vertellen — hoe Hannekeman uit de stad met de hooge schoorsteenen wandelen ging om z’n vader, die soldaat was, te zoeken...”

„Was z’n vader dan wèg-geloopen?”, vroeg vrouw-ke, jongste dreumes, die telkens in de rede viel.

„Laat zij nou ’r mond houen, groomoe!* riep Annemie, verveeld door ’t voortdurend gevraag. „Nou, nou,” suste grootmoeder: „we komen er