Schetsen, deel 12

14    WROKKEND GEDICHT

„En nou wil i k ’t niet! Nou heb i k ’r geen aardigheid in!... Kom niét over eenen thuis! Blijf niét in je bed over twaaleven! Wil je afruimen, Sien? ’t Is avond, ’t is waarachtig nacht!. .

In z’n vertoorndheid boog-ie zich achter de krant, die door de rookwalmen van z’n sigaar in brand scheen te staan. Het leek de eenig-waarneembare ontstemming, want de kinderen, blij dat ze de kamer uit mochten, hernamen hun speelsch geknoei met ’t gangfonteintje, en Sien, in dat soort verstandhouding vermummied, liep huiselijk in en uit. Toen werd 'r gebeld, kwam haar moeder op bezoek — verstandige vrouw, die zóó as ze ’n voet over den vloer had, de kleine onaangenaamheden-die-in-elk-góéd-huwelijk-voorkwamen, op den tast voelde — niks wou hóóren. Abram had ’t grootste gelijk van de wereld, as-ie ze had willen verrassen, nog al niks, heelemaal uit Sneek — nog al geen reis om morgen, snip-verkouen, overnieuw te maken! Abram kon ’r niemendal an doen as de trein over z’n tijd was — en Metilde had óók gelijk as ze met V nachtpon an de kouwe deur was gekommen, niks as ’n standje-van-’t-wachten in plaats van ’n wensch — hoe dacht men daar niet an? — had gekregen! Hij moest ’t afzoenen — ze hadden allebei recht — menschen die ’t meeste van mekander hielden, hadden de meeste strubbelingen....

„’k Heb noodig idee in z’n zoenen,” ruziede Metilde: „dat is geen man — u mot ’m kennen... .*

Opnieuw als vredestichters kwamen Maurits en Jacob, door Sien de kamer ingeschoven, nou groomoe ’r was — met ’t bol-blanke-engeltjes-papier, den nieuwjaarswensch afsteken.

„Laat groomoe is hooren,” zei moeder, met ’n hinderlijken nadruk op ’t groomoe — voor hém hoefde ’t niet.