Schetsen, deel 12

12    WROKKEND GEDICHT.

wij ruiken, dat u nog komt! Zeg u nou zellef.”

Ongelijk bekende-ie natuurlijk niet, maar voor de logica van ⁷1 niet-kennen-ruiken voelde-ie achteraf. Soms, voor den groothandel-in-eieren waarvan-ie reiziger was, weken en maanden op reis, kwam-ie meer onverwacht binnenvallen, en nou de trein ’n uur te laat was gearriveerd, hadden ze kunnen denken, dat-ie overbleef, omdat ze toch nooit ’t nieuwejaar vierden.

„’t Is goed, 't is goed,” grommelde-ie, ’r tien stuiver gevend — meer hoefde niet — de bel zou toch niet stilstaan.

„Dankie,” zei ze: „en mag Maurits nou z'n versie opzeggen ? ’t Versie da’k ’m geleerd heb ?*

„Da’s goed,” praatte-ie tam, onrustig bij ’t ge-zwijg naast ’t raam.

Zoolang de meid in de kamer was, hield ze ijzig d’r mond — dienstbojen hadden ’r niet mee noodig of je man ’n gek was, met wie geen verstandig woord viel te redeneeren — maar mèt dat de deurknop nabewoog, brandde ’r ontstemming los.

„Hoe wenscht zoo’n engel van ’n meid ’m geluk en voorspoed! Hoe ken ze ’t over ’r tong krijgen. Jaja! Jaja! As ’n hyena thuiskommen — as ’n verscheurende tijger tekeergaan, terwijl ik énkel ’n nachtpon an heb om open te maken, enkel ’n nachtpon om hèm niet te laten wachten ... Eer i k je nieuwjaar wensch, nou! ’k Zal me de huisdeur an laten staan! Och! As vrouwen alleen! Jij had in Artis getrouwd motten wezen, bij God as ’t niet waar is! Is dat ’n man! Is dat ’n man?. ..

Hij voor de krant, quasi-lezend, zwaar met ’t been wiebelend, om zich in te houden, had ’r nog lang laten klagen, als Maurits en Jacob niet binnen waren geschuchterd. Wanneer vader van z’n eieren-verkoopreizen ’n daggie thuis bleef, lee 'r altijd voor