Schetsen, deel 12

10    WROKKEND GEDICHT.

as ze wil van ’r werk wou hebben, dat-ie maling, groote maling an de meid en ’t kind had, rumoerde zij de kamer in, ^ym zonder consideratie de laag, die ’m toekwam, gevend.

„As je niet sebiet uit je nest komt, egoïst, laat ’k ’t ontbijt afruimen! Als je ’t maar begrijpt! Da’s me niéuwe jaar — me niéuwe jaar, godbeter, me niéuwe jaar met ’t ontbijt nog op tafel ’s middags twaalef uur...”

„Had me vannacht geen ziekte bezorgd!”, zei-ie zich omdraaiend.

„Kom niét bij eenen thuis!”, verweet ze, an de moordende tocht onder ’r nachtpon denkend: „’k zal voortaan met ’n open deur slapen, dat de eerste de beste de meubelen ’t huis uit sleept! Bij twaa-leven en ’t ontbijt op tafel jaja! —Jaja! —Jaja!— Jaja!”

Eerst ’t kind met z’n pa — nou zij met ’r jaja’s— in plaats ’m uurtje te gunnen ...

„Ruim voor mijn part je ontbijt op!”, gromde-ie onder 't dek: „ook me zorg!”

„Ook z’n zorg!” herhaalde ze heftig: „daar heeft Maurits drie dagen met Sien voor geleerd, om ’m met ’n nieuwjaarsvers te verrassen — daar ben ik voor in me nachtpon door de kouwe gangen gemotten — daar staat de thee al van acht uur voor te koken! Jaja! — Jaja ..."    ⁷

Zoo was ze weg, of hij sprong ’t bed uit, om de deur achter *r dicht te duvelen. Dan met ’n zet in de warmte van den deken-kuil terug, luisterde-ie naar ’r harde stem, hoe ze de meid toeriep de thee mee na de keuken te nemen, hoe ze Maurits en Jacob permissie gaf in de gang te knikkeren, wat ’m helsch maakte. Straks kreeg je voor de zoo-veelste maal ’n boodschap van de benejenburen over ’t spiktakel! Hadden ze de vorige Zaterdag