Schetsen, deel 12

WROKKEND GEDICHT.    9

’n late-avond-lichaam in de gemeenste, kilste, alles doordringende kou, was-ie — nou vraag ’k je: met de deur ópen! — dadelijk losgekommen.

„Mot ’k *n kou voor me leven oploopen? 'k Heb enkel me nachtpon an!*, had zij geroepen: „doe de deur toe! Da’s z’n welkom in ’t nieuwe jaar!”

Hij, door kwaadaardige heen, had de deur met ’n bons dichtgesmeten, den ketting in den haak genijdigd, en zonder z’n voeten te vegen, was-ie as ’n héél regiment dragonders de trap op gestampt.

„Hoe komt men zoo gek, om ’t nachtslot ’r voor te doen?”, had-ie giftig ingezet.

Zij, weer in bed gekropen, met ’r rug naar ’m toe, antwoordde niet eens. Dat was haar ouwejaar met die man — of zij ’t helpen kon dat-ie niet waarschouwde as-ie werom kwam ? — daar was ze met ’n stuip van de schrik wakker geworden — daar was ze in ’r nachtpon uit ’t raam gaan leggen — daar had ze met ’r nachtpon de trap afgehold — daar had ze ’n snijdende wind over d’r bloote lichaam gekregen — geen boe, geen ba — geen ouwe, geen nieuwe jaar — ze had moeite ’r mond te houen ...

In de nawerking dier niet-ongewone stemming, waren ze den volgenden morgen opgestaan, dat wil zeggen zij — hij, verkouen as ’n hond — de halve nacht had-ie leggen hoesten en niesen — nam ’r met den rustdag ’n paar uurtjes bij. Toen kwam eerst de ellendeling van ’n meid, die ’m buitengesloten had, vragen of-ie wist dat ’t bij tienen was — toen kwam Mauritsje met ’n angebakken neus an de slaapkamerdeur drensen dat ’t over half ellef was pa — pa — pa — pa. .. hoe ’n kind zoo vervloekt dikkels pa kon zeggen! — toen, diepst-verbolgen, wetend dat ze ’m zélf most anpakken,