Schetsen, deel 12

WROKKEND GEDICHT.

Pa, laat thuis gekomen, oudejaarsavond nog, had goddelijk gelijk uit z’n humeur te wezen. Daar had-ie me zich ’n ongeluk gehaast, snip-verkouen as-ie was, om den trein te halen — ’n trein, die bij elk stationnetje stopte, ’n uur over z’n tijd an-kwam — om je te vreten van zenuwen! — en daar had de suffe meid die ’t weten kón, de deur op ’t nachtslot gedaan. Krimpend van kou, dan ’t valies in de eene, dan in de andere hand, schuifelstappend om op de bevroren stoep geen doodsmak te doen, was-ie met getoomde verwoedheid aan ’t bellen gegaan, bang Maurits en Jacob wakker te maken, ook bang voor de benejenburen, die meer as eens meeningsverschil hadden gehóórd .. .

Allemachtigste, dat was z’n ontvangst! Van zeven minuten voor eenen tot twee minuten ’r over, op de klok af, na boven kijken, achteruitloopen, weer op de schel toeschieten, alles met lévensgevaar — ’n straat goed voor schaatsenrijders! — volle negen minuten eer d’r ’n raam opgeschoven wier, eer iémand ’t in z’n hersens kreeg wakker te worden, eer je geluid hoorde. In ’t donker der hooge trap, gemarteld door z’n voeten-as-klompies-ijs, door z’n regulier-dooie vingers, door ’t heele ongemak van