Schetsen, deel 12

DILEMMA.    127

Even, in ’t blauw-bedwalmd zonnetje glunderden vier gezichten. Toen zei buurman stevig: „Jullie wijve wete niet wat lekker is.” Dan, in ’n nieuwe stilte, klokte de koffie tegen buurvrouw’s zuigende lippen. In de kooi op ’t kozijn schraapte de putter z’n bekje tegen de tralies en uit ’n overzij-raam zeurde ’t gehuil van ’n drensend kind.

Met ⁹r adem deukjes in de koffie slaand, om de kokende hette te bekoelen, dan weer sterk slurpend, spon de visite op wat voorzichtige vragen. Zoo ineene op ’t punt van trouwe met ⁹n Engelsche commesaal, dat gong ⁹r bij haar niet in. Dat zou wel ophakkerij weze. ⁹n Mensch van bij de vijftig! Daar most ze van wete. Maar nog vóór ze ophield met blazen, voorkwam de weduwe ’r. Onrustig ’r stoel naar de schaduwzij der kamer verzettend, en de zweetglimminkjes van ’r voorhoofd vegend, lei ze met hortende overweginkjes uit:

„Ja, daar sel u van opkijke — of misschien ook weer niet — omdat trouwe soo mènschelijk is nie-waar ? — Sjemmes en ik woue in ’t huwelijk treje,

omdat we mekaar alsoo lang magge  Is ’t

niet, Sjemmes? Jij mag ook wel wat segge” ....

„Of course,” bevestigde James: „wij wouen samen trouwen, maar mijn papieren moeten eerst van England komen*.

„Enne daar sitte me mee/ sprak de weduwe klagerig: „sonder sijn papiere kenne me niet trouwe — as ü daarvoor nou is sorge wou — dan sou u ons

^?n gróóte dienst bewijse.".....

»Ja, ja," knikte buurman, nog maar half begrijpend. „Sijn papiere,” vervolgde de weduwe: „legge in Londen en de mijne legge hier, verstaat u? Enne om an te teekene, motte me se bij mekaar krijge. Da’s natuurlijk, wat? As ü nou soo vrindelijk wou wese, om voor ons na ’t bero-van-de-bevolking in