Schetsen, deel 12

126    D1LEMNA.

en de commesaal, stug z’n pijp belurkend, nog minder.

„’k Docht soo,” hernam de weduwe, breeduit neerzittend, nou de kommen gevuld waren, en ’r ’n weinig bevende, vette handen aaiden verlegen den buik van ’r kop: „’k docht soo toe ’k hoorde, dat u na Engeland gaat, da-we mekaar toch nog is moste sien, omdat — vin u dat geen merakel van toevalligheid ? — omdat me aanstaande ’n Engelsch-man van komaf is, niewaar, Sjemmes?”

„Ik ben in England geboren/ knikte James, de pijp op z’n hand uitkloppend en ’t morsig gedoetje op den schotel van z’n kom schuivend.

„Sjemmes, kè-je dat nou niet in de aschpot doen ?”’ merkte de weduwe kittig op: „daar is de aschpot toch voor. Die manne, hè juffrouw, dat mot nou toch altijd morse! As wij dat is deeje, hè juffrouw, as wij soo is satte te lurke en de smurrie overal neerleije, hè?”

„Zeit u dat wel,* knikte de visite: „’t benne me ’n morspotte, al komme ze van Sjina of Jepan" .. ..

Gelukkig, ’t ijs was gebroken, ’t Gesprek begon te vlotten.

„Wij dat en jullie wat anders,” ginnegapte buurman, en zich tot den commesaal wendend, vroeg-ie om dadelijk te toonen dat-ie z’n mannetje in ’t Engelsch stond: „what you say, Sir?”

„Yes,” zei de commesaal, tusschen ’n hap rook en ’n smak in.

„Ja, jij ken jès segge, Sjemmes/ praatte de weduwe honnig van koffie-stemming: „maar as me getrouwd benne, dan rook-ie segare — en niet van die smerige pijpe. Wat seit u, juffrouw? Dat is niet bij te houe met die asch en die swijnerij. Enne vraag niet wat die héére wegrooke! Dat drage wij niet an ons lijf. Wij moste ’t prubbeere. Wat hebbe se d’r an. hè?”