Schetsen, deel 12

D1LEMNA.    125

Maar zoozoo bukkend voor z'n argumenten, behoedzaam ’r zwarte japon aan weerzij van 'r heupen omhoog trekkend, om geen kalk van de zijwanden der trap mee te nemen, stapte ze achter ’m an, de treden af.

„Binne!”, riep juffrouw Sanders dadelijk, en met de kneuigste minzaamheid op ’r breed gelaat, ’t gelaat dat de laatste maanden een en al onheusch-heid geweest was, glimlachte ze ’r visite toe: „wel dag juffrouw — wel dag meneer — wel dat vin ’k aardig, da-je nou toch gedag kom segge voor je na Engeland ga. Ga u sitte. Da’s me nieuwe comme-saal — en dat benne me bure van bove, Sjemmes.”

De man achter de tafel nam de doorrookte pijp uit z’n mond, zei met ’n Engelsch accent, dat ’t ’m aangenaam was.

Toen plechtigde ’n stilte van mekaar is goed op te nemen. De Engelschman keek wantrouwend — de visite raar, omdat ze daar nou heelemaal niet op verdacht was geweest, nee maar ook in de verste verte niet. ’t Leek of de weduwe de eene commesaal na de andere versleet. Nou al weer een. Toe maar, toe maar.

„Ken ik met ’n kommetje diene?”, vroeg de gastvrouw beminnelijk, ’r stem als ’n bliksemafleider bij de genepen lipjes der buurvrouw en de starre oogen van buurman gebruikend.

„Daar zegge me niet nee op,” zei buurman, al vrindelijker, omdat de weduwe ’m ’n toetje sigaren, dat op ’t tafelzeil bij den commesaal had gelegen, toestak. Met z’n sterke, gele tanden beet-ie de punt af, en terwijl de weduwe de strooperig-zwarte koffie met weerbarstige kluitjes koffiedik in de kommen mikte, plofte-ie zulke zware rookbuilen, dat de langs de gordijnballetjes aanschuinende zon, ’t tegen de blauw-grijze walmen aflei. Z’n vrouw zei nog niks,