Schetsen, deel 12

„Enne wel de komplemente — enne of meneer en de juffrouw vóór asse-ze op reis ginge effetjes beneje gedag kwamme zegge” .... had ’t meissie-van halve-dagen, dat bij de buren den boel schoon hield, an de deur gezeid.

Eerst was zij ⁹r op tegen geweest — as je me-kander maande voorbij was geloope, zonder ’n groetje, zonder ’n boe of ba, terwijl je ’t vroeger best met ekaar kon vinde — en enkel om nukke en kure van ’n mensch met ’n hummeur as ’n spin vervreemd was, had ’t geen reson *) afscheid te neme, as je voorgoed ’t land uit trok. Hij, humaner van gezindheid, minder op z’n teenen getrapt, niet zoo taai als de twee wijven, die in ^?t begin der buurschap mekaar als teedere parkietjes den eenen dienst na den anderen bewezen hadden, en bij ’t verflauwen der genegenheid vinnige moksters waren geworden, praatte ’r nijdasserigheid weg. As de weduwe ze zoo bepaald liet róépen, zich de minste toonde, most ⁹r ^?n reden wezen, kon je licht is gaan hooren — en as ze mal dee of as ’r wat achter stak — nou dan had je nog niks verloren.